ИСТИҚЛОЛИЯТ — НУРИ САОДАТИ МИЛЛАТ
Истиқлолият барои ҳар як миллат на танҳо як мафҳуми сиёсӣ, балки як арзиши муқаддас ва меҳвари ҳастии миллӣ мебошад. Барои миллати тоҷик, истиқлолият на танҳо озодӣ аз зери бори бегонагон, балки эҳёи худшиносӣ, фарҳанг, ва тамаддуни бостонӣ аст. Он рамзи шараф, номус ва ифтихори миллӣ мебошад, ки бо заҳмати фарзандони содиқи Ватан ба даст омада, имрӯз ҳамчун сутуни асосии давлатдории миллӣ устувор аст.
Соли 1991, бо эълони истиқлолияти давлатӣ, Тоҷикистон ба марҳилаи нав ворид гардид. Ин рӯйдод дар таърихи ҳазорсолаи тоҷикон ҳамчун лаҳзаи сарнавиштсоз сабт шуд. Аз он замон, мардуми кишвар бо роҳбарии Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ба сӯи сулҳ, ваҳдат ва рушди устувор қадамҳои устувор гузоштанд.
Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ — Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пайваста талош меварзанд, то мардуми кишвар зиндагии шоиста, ором ва осуда дошта бошанд. Дар тӯли 34 соли истиқлолият, мо ба дастовардҳои бузурге ноил гардидем, ки муҳимтарини онҳо барқарорсозии сулҳу суботи комил, таҳкими ваҳдати миллӣ, рушди устувори иқтисодӣ ва иҷтимоӣ, болоравии ҳисси худшиносӣ ва ватандӯстӣ дар миёни тамоми табақаҳои ҷомеа мебошад.
Истиқлолият на танҳо озодӣ аз зери ҳукмронии бегонагон, балки масъулияти бузург барои ҳифзи Ватан, рушди давлат ва таъмини зиндагии шоиста мебошад. Он рамзи бақои миллат ва нишонаи соҳибихтиёрии давлат аст. Ҳар як шаҳрванди кишвар бояд дарк намояд, ки истиқлолият неъмати осонбадастнаомада нест ва ҳифзи он вазифаи муқаддаси ҳар як тоҷик мебошад.
Дар шароити ҷаҳони муосир, ки пур аз таҳдидҳои сиёсӣ, фарҳангӣ ва идеологӣ аст, муттаҳидӣ ва сарҷамъии миллат аҳамияти хос дорад. Танҳо миллати воҳид ва солим метавонад дар муқобили равияҳои ифротӣ ва таъсирҳои манфии беруна истодагарӣ намояд. Пешвои миллат борҳо таъкид намудаанд, ки худшиносӣ, огоҳӣ аз таърих ва эҳтиром ба арзишҳои ниёгон шарти асосии комилшавии шахсият ва миллат аст.
Имрӯз мо, ҷавонони Тоҷикистон, бо эҳсоси баланди ватандӯстӣ, масъулиятшиносӣ ва садоқат ба арзишҳои миллӣ, дар рушди Ватан саҳми фаъол мегузорем. Мо на танҳо ворисони анъанаҳои озодихоҳии ниёгон ҳастем, балки бунёдкорони фардои дурахшони кишвар низ мебошем. Истиқлолият барои мо на танҳо як дастоварди таърихӣ, балки як арзиши муқаддас ва мояи ифтихор аст, ки бояд дар замири ҳар як ҷавон парвариш ёбад.
Мо хуб дарк мекунем, ки ҳифзи истиқлолият, таҳкими ваҳдати миллӣ ва рушди устувори ҷомеа вазифаи муқаддаси насли нав аст. Ҷавонони имрӯз бо дониш, ҷаҳонбинӣ ва нерӯи созандагии худ метавонанд Тоҷикистонро ба сатҳи нави тараққиёт расонанд. Мо омодаем, ки дар ҳама соҳаҳо — илм, фарҳанг, иқтисод, технология ва сиёсат — саҳмгузор бошем ва бо ташаббусҳои созанда роҳи пешрафти кишварро ҳамвор созем.
Истиқлолият — ин на танҳо озодӣ, балки масъулият, ваҳдат ва саъю талош барои фардои дурахшон аст. Мо, ҷавонон, онро ҳамчун ганҷи бебаҳо ҳифз мекунем ва ба наслҳои оянда бо ифтихор мерос мегузорем.
Шукри истиқлолу сарвар мекунем,
Шукри ободии кишвар мекунем.
Шукри он зоте, ки моро ҳаст кард,
Шукри бому хонаву дар мекунем.
Урунова Маҳина - Озмоишгари калони шуъбаи амнияти биологӣ
