Ҳар сол 9‐уми сентябр дар Ҷумҳурии Тоҷикистон бо шаҳомату фараҳбахшӣ ҷашни асосии давлатӣ — Рӯзи истиқлолият таҷлил мегардад. Ин танҳо сана дар тақвим нест, балки рамзи муҳими озодӣ, худшиносӣ ва роҳи таърихиест, ки халқи Тоҷикистон онро бо шараф ва салоҳият тай кардааст. Сарчашмаи таърихӣ — Санаи 9‐уми сентябри соли 1991, пас аз пошхӯрии Иттиҳоди Шӯравӣ, Тоҷикистон расман истиқлоли худро эълон кард. Ин оғози сохтмони давлати соҳибихтиёр гашт, давлатие, ки метавонад сиёсати дохилӣ ва хориҷии худро мустақилона муайян кунад, иқтисод, фарҳанг, маориф ва соҳаи иҷтимоиро рушд диҳад. Роҳ осон набуд: дар солҳои аввали истиқлолият кишвар ба душвориҳои дохилӣ ва низоъҳо рӯ ба рӯ шуд. Аммо ба шарофати кӯшишҳои мардум ва роҳбарият, Тоҷикистон тавонист сулҳ барқарор сохта, якпорчагии давлатро ҳифз намояд ва қадамҳо ба сӯи рушд ва субот пеш бигирад. М аҳияти ҷашн — Рӯзи истиқлолият ҷашни ягонагии миллӣ аст. Ин рӯз одамони гуногунсол, миллатҳо ва назарҳоро дар муҳаббати ба Ватан, таърихи муштарак ва фарҳанг муттаҳид менамояд. Дар ин рӯз мардуми кишвар гузаштаро ёд мекунанд, бо ҳузур аз ҳоло ифтихор мекунанд ва бо умед ба оянда менигаранд. Чӣ гуна ҷашн гирифта мешавад — Одатан дар саросари кишвар: Консертҳо ва фестивалҳои идона, ки сурудҳои ватандӯстона садо медиҳанд ва гурӯҳҳои эҷодӣ саҳна мегиранд; Маросимҳои гулгузорӣ назди ёдгориҳои қаҳрамонҳо ва шахсиятҳои шоистаи миллӣ; Парадҳо, роҳпаймоиҳо ва намоишгоҳҳо, ки дастовардҳои ҷумҳуриро дар соҳаҳои гуногун нишон медиҳанд; Оташбозӣ ва базмҳои мардумӣ, махсусан дар пойтахт — шаҳри Душанбе. Барои бисёре аз оилаҳо ин рӯз ҳамчунин имконият аст барои ҷамъ шудан атрофи мизи якдилона, анъанаро ёд кардани ва танҳо ҳис кардани шодии тааллуқ доштан ба халқи бузург ва меҳмоннавоз. Истиқлолият — ин масъулият Истиқлолият дошттан маънои доштани масъулиятро дорад. Имрӯз Тоҷикистон бо эътимод ба роҳи рушди осоишта, тақвияти робитаҳои байналхалқӣ, модернизатсияи инфрасохтор, пуштибонии илм ва маориф пайравӣ мекунад. диққати махсус ба ҷавонон дода мешавад, зеро фардо кишвари мо аз таҳсил, ташаббус ва ватандӯстиашон вобаста аст. Мо, ҷавонони Тоҷикистон, пурра дарк мекунем масъулияти худро барои ояндаи кишварамон ва новобаста аз он, ки куҷо ва дар кадом мақом кор кунем, саҳми арзандаеро ба рушду шукуфоии Ватани азизамон хоҳем гузошт. Хулоса Рӯзи истиқлолият рӯзест барои ифтихор аз кишвар, эҳтиром ба гузашта ва эътиқод ба оянда. Ин ба ҳар як шаҳрванди мамлакат хотиррасон менамояд, ки истиқлолият на танҳо ҳуқуқ аст, балки қарз — ҳифз ва рушд додан ва ҳимояи Ватан. Бо ҷашн, ҳамватанони азиз! Ҳафтуми Рӯзи истиқлолият, Тоҷикистон!